Maand: februari 2019

het kan ook zacht zijn
een lichte bries onverwacht
zucht zonet mijn hart

De zon staat hoog
ongenadig hard
zie je wat ik zie
voel je wat ik voel
is dit ons slachthuis?

wakker met de spreeuwen
blind en volgend
zie je wat ik zie
voel je wat ik voel
is dit ons slachthuis?

Als de slachter gaat slapen
weent hij om zoveel
maar niet om het slachten
en ik vecht niet
voor wat ik nooit had

net of iets horen
niet belangrijker is dan
iets zien, wat denk je?

het lijkt op een tak
maar er hangen vruchten aan
zaadloze druiven

Mijn linker teen
is niet alleen
hij heeft vier vriendjes
ze zijn er steeds bij

en onderweg
nooit ver weg
nog meer vriendjes
ze zijn er ook bij

ook als ze indruk maken
of soms vrienden maken
het strand, de lakens
ze zijn steeds blij

krullen van plezier
krommen van vertier
en ondertussen
een hele mens dragen

‘Donker’, mijn tweede boek, vordert.
Meer dan 200 pagina’s, maar nog lang niet klaar.

Meer dan ‘een mysterieuze moord’ kan ik voorlopig niet verklappen.
Wel dat er mensen die ik ken of uit mijn omgeving gestalte geven aan de karakters.

Een full-time job
handenvol, buiken vol
overstromend
hartverwarmend
oprispend fijn
verstikkend warm
pijnlijk genot
etherisch gevoel
tijdloos verspillend
lettergreep vergetend
hartslag verspringend

vergeten onderhoud
versleten band
tijdverdrijf
verkoelend kil
vervelend monotoon
eenvoudig en gewoon
eng en leeg
gewoon, niet gezien
even geen tijd
zelfs niet gezien

Daar slinger je dan
als een klok door de tijd
soms slaat die er naast
soms slaat die er los door

strek nu je vleugels

vlieg naar je verste dromen

landen zie je wel